Καθημερινή ζωή - δραστηριότητες-εκδηλώσεις

       Ο άγγλος περιηγητής Leake τη Λαμπρή του 1806 βρισκόταν στην Πάτρα και μαρτυρεί ότι οι Πατρινοί ήταν πανελεύθεροι να γιορτάσουν τη Λαμπρή. Φορούσαν  όλοι τα  καλά τους, πετούσαν χαλκούνια ή βροντούσαν τις πιστόλες τους, έβαφαν αυγά, έψηναν αρνιά, έπιναν, χόρευαν και τραγουδούσαν. Η αναστάσιμη όμως νυχτερινή τελετή δεν γινόταν τα μεσάνυχτα και στους δρόμους όπως στην Καλαμάτα. 

      Ζυγώνοντας στην Πάτρα είδε τις σημαίες που κυμάτιζαν στα κτίρια των προξενείων. Έφτασαν ανήμερα της Λαμπρής και η πολιτεία  ήταν ανάστατη από τις εορταστικές εκδηλώσεις: μουσική και πυροβολισμοί από το πρωί ως το βράδυ. <<Σ' όλους τους δρόμους ακούγονταν βιολιά, γκάϊδες και ντέφια. Νόμιζες  πως  στρίγγλιζαν  παιδιά  και γρύλλιζαν  γουρούνια που τα σφάζουν>>.  Η Πάτρα αντηχούσε από τις τουφεκιές.  Τα βόλια σφύριζαν πάνω στα κεφάλια των πανηγυριστών.  Κι όπως ήταν φυσικό δεν έλειπαν τα θύματα.  

    O  χαιρετισμός  τους  ήταν  γραφικός. ’γγιζαν  με το δεξί  χέρι  το μέτωπό  τους, το ακουμπούσαν  ύστερα  στην  καρδιά, αγκαλιάζονταν  και  αλληλοασπάζονταν. Οι δρόμοι της Πάτρας στενοί και ρυπαροί. Δεν καθαρίζονταν ποτέ. Οι στέγες  των σπιτιών στις δυο πλευρές των δρόμων ενώνονταν σχεδόν και δημιουργούσαν σκιά. Στην πόλη λειτουργούσαν το 1817 προξενεία της Γαλλίας, Αγγλίας, Ρωσίας, Σουηδίας και Ολλανδίας.

    Ο  Γάλλος  πρόξενος  Pouqueville στο ταξίδι του στην  Αχαϊα (1814): 

    Από  την Πάτρα  στην  Κάτω  Αχαγιά. Είχε  αρχίσει  η σπορά των  μπαμπακιών.  ’λλοι έσπερναν στις αυλακιές κι άλλοι (οι νεότεροι) ακολουθούσαν με τα καματερά που έσερναν ένα κύλινδρο.  Αυτός ο κύλινδρος ισοπέδωνε τα χώματα. Οι γέροντες  έβγαζαν  τις  σκιλοκρεμμύδες και οι γυναίκες  έγνεθαν ή μαγείρευαν.  Στο δρόμο συνάντησε πολλές πατρινές οικογένειες που γύριζαν από το πανηγύρι των Φαρών.  Είχαν ταξιδέψει ως εκεί, για να δεηθούν στον ’η-Γιάννη τον Πρόδρομο και να γιατρευτούν από τις θέρμες.    Αθλιότητα στην Κάτω Αχαγιά, <<τα θλιβερά κατάλοιπα των αρχαίων Φαρών>>. Είχαν απομείνει 30 καλύβες στο χωριό.  Τα  παιδιά  έσπευσαν  να επιδείξουν  στον ξένο  τη  δεξιοτεχνία τους στη  σφεντόνα.     

    Έξω από την Πάτρα, στο Γαϊδουρόκαμπο, είδε τα αναθέματα  που έστηναν οι Έλληνες  για τους  καταπιεστές τους. <<Oρίζουν οι κάτοικοι μια τοποθεσία και ρίχνουν εκεί τον λίθον του αναθέματος.  Κάθε περαστικός πετάει το λιθάρι του σμίγοντας την ψήφο του στη γενική κατακραυγή, έτσι που σύντομα δημιουργείται ένας πετροσωρός.  Η συνέπεια του αναθέματος είναι να βρυκολακιάσει ο αναθεματισμένος ύστερα από το θάνατό του, να μη λειώνει στον τάφο του και τα παιδιά του να βασανίζονται από αρρώστιες.  Οι χωριάτες επανέλαβαν μπροστά στον Pouqueville την τελετή του αναθεματισμού του κοτζάμπαση της  Πάτρας  κραυγάζοντας: <<Ανάθεμα στους γονέους, στην ψυχή και στα παιδιά του>>.  Και με ένα γενναίο πετροβόλημα μεγάλωσαν το μνημείο της εκδικησής τους...              

Κ. ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΥ,  ΞΕΝΟΙ ΤΑΞΙΔΙΏΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 

ένας αρχοντικός γάμος                                                            οι νηστείες

Kουτρούμπα Έλενα, Καλαμπόκα Χριστίνα

αρχική σελίδα